Maryam, Me & Myself

اون روز،رسما داشتم خفه مي شدم.نشسته بوديم داشتم چاي مي خوردم که يه دفعه دختر خاله م يه حرف خنده داري زد.داشتم سعي مي کردم نخندم که خواهرم يهو زد زير خنده.منم ديگه نتونستم نخندم.آقا قنده پريد تو گلوم،نفسم درنميومد.هرکاريش مي کردم،نه بالا ميومد،نه پايين مي رفت.گير کرده بود تو گلوم.خيلي وحشتناک بود.ديگه نمي تونستم بشينم.خواهرم هم هي با مشت!!!مي کوبيد به پشتم که مثلا کمکم کنه.مامانم هم هي مي گفت:هيچي نيست!چرا اينطوري مي کني؟-مثلا مي خواست من هول نشم و نفهمم دارم خفه ميشم-دختر خاله م هم هيچي نمي گفت.همينطور ساکت نشسته بود.خاله م هم توي اون اتاق،داشت با تلفن حرف مي زد.اصلا متوجه نشد اين طرف چه واويلاييه!
ديگه نمي تونستم بشينم.توي اتاق راه مي رفتم.جدا داشتم مي مردم.جالبه که اين وسط،فکر مي کردم يادم باشه برم اينو توي بلاگم بنويسم.به مسئله مهمتري نمي تونستم فکر کنم!خلاصه بعد از کلي تلاش،بالاخره قنده رضايت داد و تونستم نفس بکشم.حالا نمي دونم واسه چي گريه م گرفته بود.بعد آدم از اين لجش مي گيره که بقيه مي خندن ميگن فکر کرديم سر کاريه!
يه بارم يادمه ماه رمضان بود،باميه پريد توي گلوم.اون موقع نمي خنديدم.نمي دونم يه دفعه چي شد که پريد تو گلوم.خيلي هم شيرين بود.مردم تا تونستم نفس بکشم.صد رحمت به خفه شدن توي استخر.لااقل ميگن طرف،عرضه شناکردن نداشت يا پاش گرفت،نتونست شنا کنه.ديگه نميگن خدا بيامرز! چاي خوردن هم بلد نبود.دو نقطه دي!

[Link] [0 comments]

0 Comments: