*همینجا و از پشت همین تریبون اعلام می کنم که قبول دارم که شدیدا بچه ننه تشریف دارم هرچند که مامان من عمرنات سدیم! از اون مامانایی نبوده (و نخواهد بود) که صبح تا شب! قربون دست و پای بلورین بچه ش بره.خودمم موندم که چطوری من اینطوری شدم ولی چاره نداره که.امروز صبح تشریف بردم دانشکده به سلامتی!ساعت 12 نشده هم خونه بودم.انقدر دلم تنگیده بود.انگار که بعد از چند سال اومدم خونه.فقط سوغاتی کم داشتم.در کمدم رو که باز کردم انگار دلم باز شد چارطاق.آیییییییییییییی کیف کردم.خدا بخیر بگذرونه!همه جای خونه رو نگاه کردم قشنگ.بعدشم گرفتم یه فصل حسابی خوابیدم تا شدم مث همیشه.میگم میشه من نرم دانشگاه؟حالا ما مدرک نخوایم کیو باید ببینیم؟نه...میخوام ولی نمیشه الان بدن؟وقتی مامانم رو می بینم که توی خونه راه میره حااااااااااال می کنم.همه رو خیلی دوست دارم ولی مامانم که خونه نیست اصلا خونه تاریکه.یه طوریه.اون روزی که بخوام جدا از مامانم اینا زندگی کنم نمیگم می میرم ولی میشینم حسابی گریه می کنم.الان مامانم خونه نیست.بذار بیاد بهم بگه چقدر پای این کامپیوتر می شینی!(مرض دارم)

*امروز رفتم واکسنی رو که در دوران شیرین دبیرستان باید می زدم! زدم.اونم به دست چپم!خواهرم می گفت چقدر تو گیجی.اونی به دست چپش واکسن می زنه که از دست راستش بیشتر استفاده کنه نه تو!حالا قراره فردا با ویلچر منو ببرن دانشکده.دو نقطه دی!

مریم بچه ننه