از ديروز عصر تا همين الان،به هيچ وجه،حس حرف زدن نيست.فکر کنم ۳يا۴تا جمله بيشتر نگفتم.سرم درد مي کنه.چشمام هم حسابي پف کرده بس که ديشب گريه کردم.يکي دو ساعت شد فکر کنم!نپرس چرا،چون اصلا نمي دونم چه دردم بود دقيقا،فقط مي دونم تموم اين ۲۰ سال رو حسابي گريه کردم،يه دل سير،راحت شدم.آخييييش!نميگم برات،چرا ناراحتت کنم؟بي خيال...حالا که تموم شده،خوبم الان...
*رفتار من عادي است
رفتار من عادي استاما نمي دانم چرااين روزها از دوستان و آشنايانهر كس مرا مي بينداز دور مي گويد:اين روزها انگارحال و هواي ديگري داري!امامن مثل هر روزم.با آن نشاني هاي سادهو با همان امضا ،همان نامو با همان رفتار معموليمثل هميشه ساكت و آرام...اين روزها تنهاحس مي كنم گاهي كمي گنگم.گاهي كمي گيجم.حس مي كنم از روزهاي پيش قدري بيشتراين روزها را دوست دارم.گاهياز تو چه پنهانبا سنگ ها آواز مي خوانمو قدر بعضي لحظه ها را خوب مي دانم.اين روزها گاهياز روز و ماه و سال، از تقويماز روزنامه بي خبر هستم.حس مي كنم گاهي كمي كمترگاهي شديداً بيشتر هستم.حتي اگر مي شد بگويماين روزها گاهي خدا را هميك جور ديگر مي پرستم.گاهي براي يادبود لحظه اي كوچكيك روز كامل جشن مي گيرم.گاهيصد بار در يك روز مي ميرمحتييك شاخه از محبوبه هاي شبيك غنچه مريم هم براي مردنم كافي است.گاهي نگاهم در تمام روزبا عابران ناشناس شهراحساس گنگ آشنايي مي كند.گاهي دل بي دست و پا و سر به زيرم راآهنگ يك موسيقي غمگينهوايي مي كند...اماغير از همين حس ها كه گفتمو غير از اين رفتار معموليو غير از اين حال و هواي ساده و عاديحال و هواي ديگريدر دل ندارمرفتار من عادي است...قيصر امين پورمرسي از ققنوس