*روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت...
روزی که کمترین سرود بوسه است
و هر انسان
برای هر انسان برادریست.

روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند
قفل افسانه ئیست
و قلب برای زندگی بس است .

روزی که معنای هر سخن، دوست داشتن است
تا تو به خاطر حرف دنبال سخن نگردی.
روزی که آهنگ هر حرف ، زندگیست
تا من به خاطر آخرین شعر، رنج جست و جوی قافیه نبرم .

روزی که هر لب ترانه ئیست
تا کمترین سرود ، بوسه باشد .
روزی که تو بیائی ، برای همیشه بیائی
و مهربانی با زیبائی یکسان شود .
روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم . . .
و من آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی
که دیگر
نباشم.

ايشالا هستي...


*امروز شديداً تابلو شديم بس که وسط باغچه ها،دنبال بذر گشتيم.خودمون مرده بوديم از خنده.وقتي رفتيم وسط ميدان دانشکده،همه ش مي ترسيديم آقا باغبونه بياد دعوامون کنه.از روزي که پامون رو گذاشتيم دانشکده،شبا خواب باغبون ها رو مي بينيم که دنبالمون کردن!سال اول که مي رفتيم نمونه گياهي جمع مي کرديم،همه ش بيلچه دستمون بود.يادمه يه بار با بيلچه و کلي گل،رفتم سر کلاس اکو.همه تابلو نگام مي کردن.خودمم :دي بودم طبق معمول.پارسال همه ش خواب علف و چمن مي ديديم يا در حال طرح زدن و اينا.امسالم اينطوري.خدا عاقبت ما رو به خير کنه با اين ليسانس گرفتنمون.


*دقت کردی اونایی که راهشون دورتره همیشه زودتر میان؟


*در جواب کامنت يکي از دوستان (کامنت اول پست قبلي) عرض شود که چشم!من سعيمو مي کنم.نتيجه شو ميگم بهتون:دي!


*يه سر رفتم سراغ آرشيو پست ها و کامنتهام.ديدم قبلاً چقدر تعداد پستهام کم بوده (ماهي مثلاً ۵ تا) ولي طولاني مي نوشتم.حالا تقريباً هر روز يا يه روز در ميون و بازم طولاني.نتيجه:مريم...هر روز...وراج تر از ديروز...