*۱۷ شهريور ۸۴

*يه پنج شنبه ي عالي...من که همه ش روي صندلي بودم؛ صندلي هم وسط اتاق بود :دي جات خالي.مرسي واسه كارتاي خوشگل ت (:

*۱۶ شهريور ۸۴

*يکي از کارايي که خيلي خوشحالم مي کنه -حالم رو خوب مي کنه- اينه که شب بشينم اينجا، صفحه هاي نت رو که روي هارد دارم، بخونم.ميل بنويسم، وبلاگم رو بنويسم و البته سرقت لينک :دي

اوليش رو خودم پيدا کردم (به جون خودم!): نقد رمان «راز فال ورق»

*چگونه عکسهاي بهتري بگيريم؟

*عشق از زبان بچه هاي ۴ تا ۸ ساله

*اولين سخن فمينيستي از زبان شاه ساساني بوده است!

*بزرگترين کتابخونه ي کتابهاي کامپيوتري و برنامه نويسي (مجاني)

*سايت رکوردهاي گينس (ترين ها)

*۳۳ دليل براي اينکه عکستون روي روي نت آپلود نکنين.

*معني همه ي اسمها...

*دور زدن بلاگ رولينگ...



*يا با لگد يا با مُشت

آدمهای احساساتی را بايد کُشت. آنها به درد لای جرز هم نمی خورند. يا از خوشحالی در ارتفاع صد هزار پايی بال بال می زنند يا از افسردگی خودشان را شش هزار فرسنگ زير سطح زمين دفن می کنند. آدمهای احساساتی در طول سه دهه اول زندگی شان در مجموع سه دقيقه در واقعيت و روی سطح زمين هستند و بقيه پانزده ميليون و هفتصد و شصت و هفت هزار و نهصد و نود و هفت دقيقه آن را در هپروت به سر می برند. آدمهای احساساتی بی هدف ترين، بی مصرف ترين و غير قابل اعتمادترين محصولات آفرينش هستند.

آدمهای احساساتی تنها کسانی هستند که معنی واقعی زندگی را می فهمند. آدمهای احساساتی هزار هزار بار عاشق می شوند و هر بار مطمئند که اين بار با تمام دفعات قبل فرق می کند. هر روز به مدت يک تا چند ساعت احساس می کنند خوشبخت ترين آدم روی زمين هستند و آگاهی از اينکه بقيه روز را در افسردگی مطلق به سر می برند، باعث می شود تک تک لحظات شيرين زندگی را با نهايت وجود تجربه کنند و از آن لذت ببرند. آنها می توانند در يک لحظه تمام دنيا را فراموش کنند و از پيامدهای هيچ تصميمی نترسند. هيچ روزی در زندگی آدمهای احساساتی، مثل روزهای ديگر نيست. هر روز هزار دليل جديد هست برای اميد و عشق به زيستن و هزارو يک درد جديد برای آرزوی مرگ و زجر کشيدن.

آدمهای احساساتی بزرگترين دروغ های تاريخ بشريت را به ثبت رسانده اند. آنها هر قولی که داده اند را هزار بار شکسته اند و هر اشتباهی را صدهزار بار تکرار کرده اند. آنها اصلاً هيچ درکی از معنی «هرگز» و «هميشه» و «ممنوع» و «درست» و «غلط» ندارند. آدمهای احساساتی زندگی اطرافيانشان را به گند می کشند و تنها کاری که در قبال گناهان فجيعشان انجام می دهند، اين است که برای مدت کوتاهی شديدتر و عميقتر افسرده می شوند.

آدمهای احساستی در هر لحظه از زمان تمام افکارخصوصی و احساسات واقعيشان را به تمامی جهانيان اعلام می کنند. آنها تنها کسانی هستند که «دوستت دارم» را با تمام وجودشان احساس می کنند و برای فرياد زدنش از هيچ کس و هيچ چيز نمی ترسند. آدمهای احساساتی واقعاً همان قدر که می گويند سبک هستند، آنها واقعاً روی ابرها راه می روند، درست مثل روزهايی که می خواهند بميرند، آنها وزن بدبختی را روی تک تک سلولهای پوستشان لمس می کنند. آدمهای احساساتی هرگز و هيچ وقت و به هيچ دليلی در لحظه دروغ نمی گويند و تمام حرفهای اطرافيانشان را نيز در همان لحظه از صميم قلب می پذيرند.

تکرار می کنم : آدمهای احساساتی را بايد کُشت.

آدمهای احساساتی نهايت زندگانی هستند.

پ.ن:قبول که آدمهاي احساساتي اينطوري هستن! -يکي ش خود من- ولي اينکه چرا بايد اونا رو کشت رو نفهميدم!؟؟؟؟؟حسودي مي کني؟